"Nike jest nagrodą za najlepszą książkę roku, przyznawaną zawsze w pierwszą niedzielę października. Zwycięzca wyłaniany jest w trzech etapach. Pierwszy to 20 nominacji ogłaszanych w maju podczas Warszawskich Targach Książki, drugi etap to wybór siedmiu finalistów na początku września. Ostatni - decyzja jury."
Bronka Nowicka Laureatką Nagrody Literackiej Nike 2016
Laureatką Nagrody Literackiej Nike 2016 została Bronka Nowicka za zbiór opowiadań "Nakarmić kamień". Przyznaną już po raz dwudziesty nagrodę wręczono 2 października 2016 roku podczas jubileuszowej gali w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego.
Bronka (Bronisława) Nowicka- Urodziła się 17 listopada 1974 roku w Radomsku. Reżyserka teatralna i telewizyjna, scenarzystka, poetka. jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi oraz Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Jej pola inspiracji, eksploracji, twórczości to: intermedia, język, obraz w ruchu. Związała się z trzema miastami – Częstochową, Warszawą i Krakowem. Etiuda filmowa "Tristis" w jej reżyserii była nagradzana na międzynarodowych festiwalach szkół filmowych.Reżyserowała przedstawienia teatralne na scenach Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie, Teatru Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie i Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. W telewizji TVN przez dwa sezony reżyserowała program "Superniania".
"Nakarmić kamień" to nieustanne dociekanie istoty rzeczy. Przedstawiony przez Nowicką świat nie obrósł jeszcze we wtórne znaczenia, w sposób szczególny działa więc na wyobraźnię, wytwarzając własne ciągi przyczynowo-skutkowe, własną logikę. Autorka penetruje relacje łączące ludzi i rzeczy, kwestionuje i podważa zastałe hierarchie, balansuje na granicy ciała i świata zewnętrznego. Związek człowiek-rzecz to dla poetki również podstawa do uobecniania zmarłych, zapamiętanych, "zatrzymanych" w przedmiotach. To mocny, świeży debiut w literaturze polskiej.
Zindywidualizowany świat nie jest jednak przestrzenią idylliczną czy beztroską. Pokazując niezwykłość codzienności, obnaża jednocześnie jej grozę i zło. Z tej perspektywy szczególnymi rzeczami są lalki. Na nich można przecież "ćwiczyć przemoc, miłość, strach, nie większe niż język z filcu czy oko ze szkła. Nikt nie ukarze grzechu w miniaturze, bo go nie dostrzeże". Groźba wobec lalki "spalę ci włosy" spotka się tylko ze spokojnym przytaknięciem rodziców: "baw się, baw". Trwanie w stanie "nieoswojenia" świata jest postawą twórczą, ale także szczególnie bolesną, ponieważ towarzyszy jej głęboka świadomość, że "poczucie tragizmu, wywołane przed rzeczy, zdaje się polegać na tym, że przedłużają one czyjeś życie zaledwie o kilka kroków" – komentuje Nowicka. "Rzecz, która przeżywając swojego właściciela, staje się jego reprezentantem, jak i rzecz, która w inny sposób utrwala minione, w końcu umiera. Zanim jednak materia zniszczy się i rozpadnie – pamięta, symbolizuje, czasami uobecnia".
[Biuro Literackie]
